Ο Ζάμπος,ο άγγελος της Σιλωάμ των βουνών

 

Ο Ζάμπος,ο καφετζής του χωριού, λουσμένος στων βουνών το λαμπρό φως που φέγγει στο καταχείμωνο σαν να 'ναι Πασχαλιά....Ισόβιος φύλακας εκεί ψηλά, στη φωτογραφία με τον κλασσικό μαύρο μπερέ του,στεκεται 'μπρός στο πηγάδι της πλατείας,σαν άγγελος της Σιλωάμ που καρτερεί τους αστούς ν' ανέβουν ως εκεί να γιατρευτούν...Ο άγγελος της Σιλωάμ ανάδευε τα νερά της κολυμπήθρας για να μπουν οι τυφλοί κι οι παράλυτοι να γιάνουν.....ΟΚώστας που βαστάει θαρρείς του κόσμου τα κλειδιά,ανοίγει το λουκέτο του πηγαδιού της πλατειας εκεί ψηλά στα 1054 μέτρα,κατεβαίνει κι αναδεύει τα νερά του ζωογόνου φρέατος,για να μπουν να γιάνουν όσοι δίχως πυξίδα κι όραμα φτάνουν ως εκεί...

Τόσο πολύ που 'χει το φως
στον τόπο λιγοστέψει,
τόσο που ακόμα κι ο Θεος
να ειπεί δε βρίσκει λέξη

για τ' άδικο και το στραβό
και του Ρωμιού τον ξεπεσμό,

βγαίνει το γιόμα στο χωριό
ο καφετζής ο Ζάμπος
για να λουστεί τ' ανέσπερο
κι αιώνιο μέγα θάμπος

που 'ρχεται αντίκρυ απ' τα βουνά
σαν πέτρινη κεροδοσιά.

Κι έτσι που ως να 'ναι Πασχαλιά
Χριστούγεννα και Φώτα,
αστράφτει τούτη η ερημιά
σαν κάποτε σαν πρώτα

που πρώτος ήταν κι όλος Φως
στην Πλάση ολάκερη ο Ρωμιός,

στέκεται ο καφετζης ορθός
'μπρός στο παλιό πηγάδι
σαν άγγελος της Σιλωάμ
απ' το πρωί ως το βράδυ,

καπνίζει ένα παλιό Pallas
για τον καρκίνο της ερμιάς,

και περιμένει τους αστούς
τους δίχως Φως και Πάθος,
για ν' αναδέψει τα νερά
στου φρέατος το βάθος,

ίσκιοι μια σπιθαμή να μπουν,
λιόντες τετράψηλοι να βγουν.
....................................................
Ήρθαν γιατρεύτηκαν πολλοί,
απ' τη Βαγδάτη ως τη Χιλή:

Ήρθε ο Ivan,ο Ιωακείμ,
ο John, ο Abdul,ο Pablo!
Ετούτο εδώ το Χερουβείμ
με τον μπερέ το μαύρο

και την ξαστέρωτη ματιά,
βαστάει του κόσμου τα κλειδιά!
ά. - 8 Δεκέμβρη του 2022-Χουλιαράδες

Ο Γιώργο-Κούτλας,ο Αη-Γιώργης των Χουλιαράδων

 

 

  ...στο χωριό,εχουμε Αη-Λια,Αη-Δημητρη,Αη-Νικόλα ,Αγια-Τριάδα κι Αγια-Παρασκευη...εντούτοις,σ' όλη μου τη ζωή,μακριά απ' τις εκκλησιές έψαχνα τους αληθινούς Αγίους....συνήθως τους έβρισκα σε κάτι απόμερα σπίτια σε βουνίσια πάντα χωριά, ολομόναχους να μετράν' τους χειμώνες, τ' άστρα και τα κοτσύφια,σαν να μετράν' τ' αρνάκια τους στ' απέραντα τσελιγκάτα της ερημιάς τους......εδώ στη φωτογραφία ,ο αθώος σαν παιδί κι αμνός,Γιώργο-Κούτλας:ο Άγιος της κάτω ρούγας του χωριού...της ρούγας σιμά στον γκρεμό που χάσκει πάνω απ' τον Άραχθο....γκρεμός κι ο Γιώργο-Κούτλας στης μοναξιάς τα ολάνθιστα χαράκια ....χειμώνα-καλοκαιρι εδώ,ζει μονάχος του ,μαζί με καμιά δεκαριά νοματαίους ακόμα,σκόρπιοι,Άγιοι κι αυτοί που θα τους ιστορήσω έναν-έναν με τη σειρά τους...
...Απ' τους Αγίους των Χουλιαράδων,
σέβομαι πιότερο έναν άλλο
Άγιο, χωρίς σταυρό στο χέρι
και φωτοστέφανο μεγάλο:

το Γιώργο-Κούτλα που ως τα εξήντα
εδούλευε στα λεωφορεία
εισπράκτορας:Κρύα-Λογκάδες
Καστρίτσα-Κατσικά-πλατεία.

Και τώρα ,Άγιος κι ερημίτης
κάτω απ' το σπίτι της Μαρίκας,
ισόβιος θάλλων μυροβλήτης,
των βράχων και του γραίγου ακρίτας,

στ' απέραντο το τσελιγκάτο
της ερημίας του,μετράει
άστρα κοτσύφια και χειμώνες:
τους γνέφει,τους χαμογελάει,

την παιδική αθωότητά του
γλυκό ψωμάκι τούς ταϊζει!
Κι από χαρά,ψηλά το Σύμπαν
τρέμει συθέμελα και τρίζει,

που στους καιρούς τους λωβιασμένους,
κάτω στους γήινους τους τόπους,
υπάρχει ένας στερνός ακόμα
Άνθρωπος μέσα στους ανθρώπους!
.....................................
Στείλε Θεέ μου, εφτά αγγέλους
και φύλαγε τον Γιώργο-Κούτλα,
φύλαξ' της ερημιάς τον Άγιο
με την καλοσυνάτη κούτρα,

να 'ναι καλά ν' ανηφορίζει
για τσίπουρο στο καφενείο,
και να ιστορούνε στους αιώνες
τ' αηδόνια τον σεμνό του βίο :

"-Εδώ ψηλά στους Χουλιαράδες
έζησεν ο Αη-Γιώργης Κούτλας
παρέα με τους κοτσυφάδες
και τους γκρεμούς της κάτω ρούγας,

γκρεμός κι αυτός σαν τον μεγάλο
γκρεμό που γεφυρώνει ο Άθως,
γκρεμός σαν το στερνό ανηφόρι
που διάβηκε ο Χριστός μονάχος!"
ά. -1 Δεκέμβρη του 2022- Χουλιαράδες

 https://www.youtube.com/watch?v=6XWSs5vbedM

 

 

 

 

 

Ο Κωστα-Τζίρης

....ο Κωστα-Τζίρης....χωριανός μου και συγγενής ο μπαρμπα-Κώστας.....76άρης πλέον, σπαθάτος λεβεντόγερος που βόσκει το κοπάδι με τα γίδια του πάντα στην τοποθεσία "Τζίρη" ,(απ' όπου και το Κώστα-Τζίρης) ,λίγο έξω απ' το χωριό μας τους Χουλιαράδες, ψηλά στα 1100 μετρα......πάντα εκεί, όταν τρέχω τον συναντάω, τον χαίρομαι έτσι μοναχό του μα δυνατό, δίπλα στο κοπάδι του, ορθό κι αγέρωχο, και τον χαιρετάω από μακριά με τη φραση "-Αίμα!", (με το "α" μακρόσυρτο:"-Αίμααααααα!"), λόγω συγγένειας και κοινού βεβαια αίματος.....όπου λοιπόν, πριν λίγες μερες, εκεί που ετρεχα τον ειδα εμπρός μου,αλαφιασμένο και με σβελταδα και βιάση εφήβου να ψάχνει μες στο σύθαμπο -είχε ήδη πέσει η νύχτα- να βρει δυο γίδια που 'χαν ξεκόψει απ' το κοπάδι κι ειχαν χαθεί μες στο λόγκο.....μου φάνηκε, μες στη στενοχώρια που τον έλουζε απ' την κορφή ως τα νύχια, σαν Άγιος του βουνού και του λόγκου, που αγωνιούσε για τη τύχη όχι δυο τετράποδων, αλλά δυο ψυχών που τις λογάριαζε σαν ανθρώπινες κι ακόμα παραπάνω : σαν παιδιά του...... απόμεινα εκεί κάμποσην ώρα, να τον ακούω που καλούσε με δυνατές φωνές τα δυο ξεστρατισμένα ζωντανά, και θαρρώ πως με τόση συντριβή που πλανιόταν μες στο σκοτάδι, ανάμεσα σε κοφτερά λιθάρια, πουρνάρια κι ασπαλάθια, στα τυφλά σχεδόν πατώντας, δεν μπορεί παρά να 'σκυψε πάνω του να τον βοηθήσει η Πλάση ολάκερη με τα βουνά της Πίνδου που θα επιστράτευσαν ως και τους Αη-Λιάδες των ξωκλησιών τους να βγουν και να ψάξουν τα δυο τα ζωντανά του Κωστα-Τζίρη.....  

Ποτέ δεν θα το μάθει ο Κωστα-Τζίρης  
-σαν σμίγαμε, "-Αίμα!" πάντα τον καλούσα  
έτσι που ωσάν πατέρα τον τιμούσα-  
ο γερο-Χουλιαράς ο νοικοκύρης,  

πως το βραδάκι εκείνο του Αλωνάρη,  
που απ' το κοπάδι του είχανε ξεκόψει  
δυο γίδια, και μ' ωχρήν ο Κώστας όψη  
τα εγύρευε κάτω απ' τ' αχνό φεγγάρι,  

ώρες πολλές μέχρι τον πρώτο όρθρο,  
πατώντας στα τυφλά,θάμνους, λιθάρια,  
κέδρα, ασπαλάθια κι όχτους και πουρνάρια,  
κι εφώναζε κι εχάλαγε τον τόπο,  

 κι έπεφτε όπως σκουντούφλαγε, και πάλι  
σηκώνονταν κι έκραζε απελπισμένα  
τα ζωντανά που 'ταν ξεστρατισμένα,  
ολόγυρα γυρνώντας το κεφάλι  

να φτάνει ως κάθε διάσελο και ράχη  
η λαγαρή η στεντόρεια φωνή του,  
κι ας ραγισμένη η ευγενική ψυχή του  
τρεμόπαιζεν εντός του ωσάν το στάχυ  

στο φύσημα του δυνατού του αγέρα,  
πως πάνω , ω! πάνωθε απ' τον Κωστα-Τζίρη,  
σκυμμένα μες στο σύθαμπο είχαν γείρει  
της Πίνδου τα βουνά, απ' το Γράμμο πέρα  

ως κάτω απ' το Αιγαίο τον Ψηλορείτη,  
με μιαν στα βράχια τους χυμένη θλίψη,  
που 'χεν η γης -θαρρείς- άξαφνα ανοίξει,  
κι ωσάν τον κλέφτη ωσάν τον λωποδύτη  

τα ζωντανά του Κώστα είχεν αρπάξει,  
κι εφέγγανε με τ' άσπρα τους λιθάρια,  
εκεί που 'σερνε ο Κώστας τα ποδάρια,  
να δει καλά τον τόπο και να ψάξει,  

κι έτσι που η Πλάση, για δικιά του χάρη  
-ποτέ δεν θα το μάθει ο Κωστα-Τζίρης  
ο γερο-Χουλιαράς ο νοικοκύρης-  
με λύχνο το φεγγάρι του Αλωνάρη,  

απ' τα κλειστά ξωκλήσια, τους Αη-Λιάδες  
ευγενικά στη νύχτα είχε καλέσει  
να κατεβεί ο καθείς τους να γυρέψει  
τα ερίφια στους γκρεμούς και στις κορφάδες,  

το Σύμπαν την ανάσα του εβαστούσε,  
κι ω! μάρτυς μου ο προστάτης των αιπόλων  
που 'ναι κι ο χτίστης κι ο προστάτης όλων, 
 εκεί που ολονυχτίς βαριοπατούσε  

ο ταπεινός βοσκός ο Τζουμερκιώτης,  
κυκλάμινα και ρόδα αράδα ανθίσαν'  
κι αηδόνια απάνωθέ τους φτερουγίσαν'  
στο φέξιμο της χαραυγής της πρώτης,  

κι εψήλωσαν, κι έφτασαν τα Τζουμέρκα  
-ποτέ δεν θα το μάθει ο Κωστα-Τζίρης  
ο γερο-Χουλιαράς ο νοικοκύρης-  
απ' το στερέωμα τ' ουρανού δυό μέτρα!  
ά. - λεύτερη Πίνδος - 12 Αλωνάρη του 2016