Α, ρε πατέρα, που 'φαγες ψυχή και νιάτα
στην εξορία, στην ταλαιπώρια, στα βουνά,
για νά 'ρθουν πάλι τα συσσίτια, τ' άδεια πιάτα
και τα γερμανικά ξανά τ' αφεντικά...
Αύγουστος είναι, μα το κρύο πήρε να τσούζει.
Βάζω τ' αντάρτικα κι ένα διπλό ρακί.
Στην κερασιά που εφύτεψες, ο γκιώνης σκούζει.
Στο πράκι που 'γερνες η νύχτα αιμορραγεί.
Τρίζουν τα κόκκαλά σου, ανατριχιάζει η στράτα
από το σπίτι ως την Αγια-Παρασκευή...
Α, ρε πατέρα, που 'φαγες ψυχή και νιάτα,
για να ξανάρθει η συφορά κι η Κατοχή...
