Όπου, τρέχοντας χτες 6 Μάη,κατά τις 8, πριν το σούρουπο,δίπλα στη λίμνη των Γιαννίνων και προς την Καστρίτσα, μ' έπιασε άγρια βροχή.Χαλάζι κι αγέρας δυνατός.Βορειοδυτικός. Κι όταν λέμε "βροχή", εννοούμε να 'χουν ανοίξει οι ουρανοί...Οι Γιαννιώτες ξέρουν...Το διαπίστωσαν χτες και προχτές.. Σημείο!!!
Μούσκεμα ως το κόκαλο, το χειρότερο είναι να σταματήσεις να τρέχεις.Ειδικά με τέτοιον αγέρα.Παγώνεις.Πόσο μάλλον, όταν τρέχεις ..ξεμπλέτσωτος, όπως το 'χω εγώ συνήθειο, χρόνια τώρα.
Το καλύτερο μου μπορείς να κάνεις, είναι να συνεχίσεις να τρέχεις μ' αμείωτο ρυθμό.
Ε, κάπως έτσι, γίνεσαι ένα με τη βροχή, αδερφός της και φίλος της.Και μ' όλα, τριγύρω.Ζωντανά κι άψυχα.Αδερφός και φίλος πάλι.Και με τα σύννεφα, πάνω.Αδερφός και φίλος.Κομμάτι κι εσύ αδιαίρετο της Πλάσης, σάρκινη χάντρα στο άφθαρτο κι αιώνιο κομπολόι του Σύμπαντος.
...Και πας...Και πας...Ως που, μες σε τούτο το ασυνήθιστο σκηνικό -κι είν' αλήθεια πως σε πρωτόγνωρες καταστάσεις, βιώνεις πρωτόγνωρα συναισθήματα, αλλόκοτα κι όμορφα- έρχεσαι σ' έκσταση κι αρχινάς να βλέπεις και ν' ακούς πράματα.Ακούς στίχους ποιητών που αγαπάς.Γεύεσαι ψήγματα αθανασίας, έτσι που μ' όλη σου την αλκή τρέχοντας, σκίζεις το μαύρο κι ογρό σκοτάδι και ξορκίζεις-νικάς του θανάτου το φόβο, τον ανίκητο ως τα τώρα...Στη βροχή πάντα...Στη Γιαννιώτικη βροχή που, τόσο συχνά που πέφτει, είναι ένα με τα Γιάννενα...Απ' όταν επλάστη ο κόσμος...Άγιο και κρύο μύρο, στις πλάτες της πάλαι ποτέ όμορφης μικρής μας πόλης...
ΓΙΑΝΝΙΩΤΙΚΗ ΒΡΟΧΗ
Κι όπως το σούρουπο έτρεχα στις παραλίμνιες στράτες,
κι απάνω η ογρόστομη η βροχή η κοσμοαπολυμάντρα
μού 'πεφτε αγίασμα στις γυμνές τις ξαναμμένες πλάτες,
στο κομπόλόι του Σύμπαντος σάρκινη ένιωθα χάντρα,
μια χάντρα εγώ, χίλιες της Γης τ' αθώα τα πεταλούδια,
χίλιες του αιθέρα οι μυρουδιές, χίλιες τα γκρίζα νέφη,
και χίλιες τα μυριόστομα λυπητερά τραγούδια
που φτάναν' πέρα απ' το θολό, μαύρο της νύχτας ξέφτι,
-τραγούδια για το θάνατο και τις παλιές αγάπες,
του Καρυωτάκη, του Άσιμου, του Λαπαθιώτη, του Άγρα-
και θούρια για τους ταπεινούς, στις παραλίμνιες στράτες,
ανάρια ως έψελνε η βροχή η κοσμοαπολυμάντρα,
ως πού 'φτανε η γλυκιά η ζωή, κι ως πού η θανή κι ο ζόφος
μήτε που μ' ένοιαζε, έτσι αργά που εγλύκαινε τριγύρω
η Πλάση κι ο Ηπειρώτικος γενέθλιος ο τόπος,
απ' της Γιαννιώτικης βροχής τ' άγιο το κρύο το μύρο...
άγγελος-6 Μάη του 2014
τρέχοντας στη βροχή...στη Γιαννιώτικη αιώνια βροχή...
